ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ

Στην εποχή των καλών προθέσεων

Ήταν μια εποχή που οι δράκοι είχαν καλές προθέσεις, όταν μπαίνοντας στη θέση του πρίγκιπα του τέλους γίνονταν οι δράκοι της αρχής. Οι δράκοι ήταν ορατοί μόνον σε όποιον μπορούσε κατάματα να τους κοιτάξει, είχαν ονόματα περίπλοκα που πρόφεραν η γη, ο ουρανός και τα δέντρα, και ζωές σύντομες που ανοιγόκλειναν πόρτες αναρίθμητες και ξεκλείδωναν αδιέξοδα μονοπάτια.

Στην εποχή των καλών προθέσεων οι δράκοι ήταν απλά πρίγκιπες και ζούσαν με τιμή, φύτευαν βελανίδια στις παλάμες τους και νέοι δράκοι γεννιόντουσαν μέσα από τις κουφάλες των δέντρων. Από τότε σε κάθε βελανιδιά χτυπά η καρδιά ενός δράκου κι οι άνθρωποι αρέσκονται να διαβάζουν ιστορίες με καλό τέλος.

Η ίδια ελικοειδής, φιδοειδής και φεγγοβόλος διαδρομή διακλαδίζεται. Μια κουβαρίστρα χρυσή ξετυλίγεται κατά μήκος μιας ουράς φολιδωτής κι οδοντωτής. Σ’ ένα μονοπάτι λαμπερό στο χρώμα του χρυσοπράσινου σκαθαριού ακολουθεί μια σειρά θραυσμάτων σπαρμένων από σπασμένη λευκή πορσελάνη.

Σαν τον κοντορεβιθούλη τα βράδια χάνεται, όμως πριν το χάραμα την μαύρη ώρα της αυγής βρίσκει και πάλι τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι ακολουθώντας τα βότσαλα-θραύσματα που τον οδηγούν. Τα μαζεύει ευλαβικά και τα βάζει στο σακίδιό του ένα ένα προσεκτικά. Μόλις βρει το σπίτι μπαίνει και κάθεται ευθύς στο τραπέζι μπροστά σ’ ένα τζάκι άσβεστο για να ξεκινήσει όλο ανακούφιση το παιχνίδι του. Το λυτρωτικά θεραπευτικό παιχνίδι της συγκόλλησης θραυσμάτων, το παιχνίδι της συγκόλλησης των δικών του θραυσμάτων.

Η ανασυγκόλληση θραυσμάτων έγινε ο εμμονικός τρόπος που έψαχνε να γεννιέται ξανά και ξανά. Βρήκε ένα είδος λύτρωσης σπάζοντας και συγκολλώντας τα κομμάτια της ακριβής οικογενειακής πορσελάνης. Μια τεχνική επισκευαστική σαν να ξαναγεννιέται, σαν να διηγείται την ίδια ιστορία, αλλά με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά.

Σπάζοντας σε πολλαπλά τραύματα έμαθε γρήγορα να συγκολλείται για να βρει μια θαλπωρή στην ισορροπία, μιαν αρμονία στη ρωγμή, που γίνεται του θραύσματος η ραφή. Η πληγή ράβεται για να κλείσει και να επουλωθεί το τραύμα από το σπάσιμο της ιστορίας.

Οι ραφές σε σχήμα ζικ ζακ πολλαπλασιάζονται, αυγατίζουν δουλεύονται με τη χρυσωμένη ρητίνη, έτσι ώστε οι χρυσές ρωγμές να γίνονται μέρος του σχεδίου κι η ιστορία γεννιέται σε κάθε νέα συγκόλληση από την αρχή κι αυτός νιώθει φρέσκος κι αναζωογονημένος, από την ίδια απεικόνιση που εμφανίζεται στο πορσελάνινο γιαπωνέζικο βάζο.

Ωραίο βάζο διακοσμητικό, προπολεμική πορσελάνη γαμήλιο δώρο που περνούσε κληρονομικά από γενιά σε γενιά ασορτί μ’ ένα πιάτο με το ίδιο μοτίβο. Περίτεχνος με τα χρυσά ανάγλυφα σιρίτια, την κουλουριασμένη του ουρά, τα κοφτερά του δόντια στο ανοιχτό απειλητικό του στόμα που στάζει φωτιά, εμφανίζεται στη ντελικάτη γιαπωνέζικη πορσελάνη κι είναι τόσο ζωντανός που μοιάζει να δονείται και να βρυχάται.

Ανάγλυφος με το χρυσό του περίγραμμα, με τις άγριες φολίδες του, την πανίσχυρη σαν κρόταλο ουρά του, τις πύρινες φλόγες που βγάζει από το στόμα, βρυχάται, κι είναι σαν να γραπώνει με τα σιδερένια νύχια του θραύσματα του παρελθόντος,  σαν να δαγκώνει  μπουκιές μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται σε περιβάλλον παραμυθιού με το κάστρο, τ’ απόρθητα τείχη του, τις οδοντωτές επάλξεις, την προστατευτική τάφρο, -κι απ’ από το λαρύγγι του ξεχύνονται τρίχινες σκάλες απ’ όπου κατεβαίνουν στρατιώτες μυριάδες, ενώ αυτός με την ουρά ρόπαλο σφυροκοπά τον εχθρό που πλησιάζει απειλητικά.

Τα θραύσματα ολοένα μικραίνουν καθώς σπάζουν διαρκώς σε υποδιαιρέσεις, κι αυτός βρίσκει και πάλι τον τρόπο να τα ταιριάξει ακόμα κι όταν αυτά πλέον κονιορτοποιούνται. Ώσπου ο κεντρικός πρωταγωνιστής του θέματος κάποτε χάνεται από μπροστά του κι όσο κι αν ψάχνει αλαφιασμένος στα μικροσκοπικά υπολείμματα της πορσελάνης δεν τον βρίσκει πουθενά κι είναι τέτοια η στενοχώρια και η λύπη του που δεν αισθάνεται την καυτή ανάσα στο σβέρκο του. Δεν μυρίζει την απειλή, τον καπνό, ούτε κάτι καμένο.

Κι όταν ο χρόνος αδιάφορος κι αυτός από τον ίδιο τον χρόνο του απουσιάσει η φωτιά μεταμφιέζεται σε πάγο, ένα γυάλινο σύμπαν μπαίνει σ’ έναν γυάλινο κόσμο, ένας γυάλινος κόσμος μπαίνει σ’ ένα γυάλινο κάστρο, ένα γυάλινο κάστρο μπαίνει σ’ ένα γυάλινο δωμάτιο, ένα γυάλινο δωμάτιο μπαίνει σ’ έναν γυάλινο άνθρωπο, ο γυάλινος άνθρωπος μπαίνει σ’ ένα εύθραυστο πνεύμα, σπάζει με κρότο αρχινώντας την αναρρίχηση στην ιστορία.

Ο φλογερός πράσινος δράκος –ο αλλοτινός αιχμάλωτος της γιαπωνέζικης πορσελάνης- με μιαν ανάγλυφη ορμή ανύψωσης νιώθει για πρώτη φορά έτοιμος για την απογείωσή του, διαπιστώνοντας ότι μπορεί να πετάξει. Μ’ έναν πήδο ανοίγει διάπλατα τα μουδιασμένα σφαλισμένα του φτερά. Διασχίζοντας τη λαίλαπα της φωτιάς ανεβάζει στη ράχη του την οδοντωτή έναν άνθρωπο ραγισμένο κι επιπλέον λιπόθυμο και λεηλατημένο από την καπνιά, την ιστορία, τους φόβους και τα κατακερματισμένα όνειρά του.