ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ

Η πόλη αναποδογυρίζει

Η άνω πόλη

Είναι μια πόλη κρεμμύδι πολλαπλών στρώσεων, που όποιος επιχειρεί να την αναπαραγάγει πρέπει να έχει και την υπομονή να την ξεφλουδίσει χωρίς να δακρύζει. Στον υπόγειο βολβό της βράζουν στο ζουμί τους τα κάλλη της, που αποκαλύπτει αργά και βασανιστικά σε όποιον επιμένει να καταδύεται στον βυθό της.

Η ερωτική πραγματικότητα της πόλης με τα σαρκώδη χείλη πάσχει από σύνδρομο βλεφαρόπτωσης. Οι υπέργειοι κάτοικοι κυκλοφορούν χωρίς να βλέπουν, ενώ οι υπόγειοι κάτοικοι βλέπουν διαπεραστικά.

Ένα πέπλο σοβαροφάνειας κουκουλώνει όλους τους υπονόμους, την υποκρισία, τον καθωσπρεπισμό, τον σκοταδισμό, τον φόβο, την αδυναμία των μαλθακών αυλικών να ζήσουν τη δική τους ζωή. Στην αναπόφευκτη στιγμή της κρίσης γεμίζουν τις τσέπες τους με τους εφιάλτες τους, την πρώην καλοζωία, την πρώην χλιδή, την ανία, την ανοησία και τα καβούρια του παραδείσου.

Ο πειρασμός σε κατατρέχει, η επιθυμία να γυρίσεις την πλάτη σε όλο αυτό πλάθοντας έναν κόσμο φανταστικό και τη σοβαροφάνεια να γαργαλήσεις.

Η αέναη πάλη συνεχίζεται. Η αέναη πάλη ανάμεσα σε τρελούς και λογικούς είναι αιώνια. Η πόλη ζει αναπνέοντας πεισματικά αλμυρό οξυγόνο και στην αρένα της ζωής επιβιώνει όποιος τον Άλλον πρώτος εκτοπίσει. Οι γρονθοκοπημένοι τρελοί καθώς αποχωρούν ολοένα ψιθυρίζουν κάτι σε μια γλώσσα άγνωστη. Πότε ήταν αλήθεια; Ήταν τότε που αποφάσισαν τη μεγάλη ανατροπή: H Κόλαση επάνω, ο Παράδεισος κάτω.

Η υπέργεια πόλη χαιρετά
Ave paradiso perduto (Χαίρε χαμένε παράδεισε).

Η μέση πόλη

Είναι μια πόλη πολύπαθη, πολυστρωματική και παλίμψηστη, που ολοένα συγκλονίζεται από τρικυμίες αέρος και εδάφους συμβιώνοντας με τους πολύπαθους κατοίκους της. Τα πάθη της πολύπαθης πόλης και τα πάθη των πολύπαθων κατοίκων της δεν συμπίπτουν, δεν επικοινωνούν, αλλά ούτε και συντονίζονται. Ξύνοντας με το νύχι το πουρί του χρόνου από μια παλιά μακέτα βρόμικη ή από μια φωτογραφία σε σέπια δεν μένει τίποτα να βρεις ή να ακούσεις πέρα από μια συνωμοσία σιωπής.

Είναι μια πόλη που κρεμάει τους κατοίκους της από τις κεραίες των σύγχρονων κακόγουστων κτιρίων της κι έπειτα τους αφήνει ν’ ανεμίζουν σαν τρόπαια των παθών της. Η πόλη της μνημοκτονίας και των αιωρούμενων πτωμάτων φημίζεται για τη διαβόητη συλλογή της από γομολάστιχες, κάθε γομολάστιχα σβήνει και μια ιστορία, κάθε ιστορία σβήνει και μια μνήμη.

Στην πόλη της αποφοράς μεσόκοπες κυρίες κρατούν τσάντες με χρυσές νεκροκεφαλές. Σ’ αυτήν την πόλη τη φαιδρή τα πουλιά πέφτουν σαν μύγες σπάζοντας τα κεφάλια τους σε γυάλινα παράθυρα κι οι τρωγλοδύτες σαν τ’ αγγελόψαρα των σπηλαίων έχασαν στο σκοτάδι του αιώνα τα μάτια και το χρώμα του δέρματός τους.

Αυτή η πόλη πετάει τους κατοίκους της από γέφυρες που δεν έχει, ζητώντας τους να βγάλουν τα παπούτσια τους πρώτα. Οι τίτλοι ευγενείας αντικαθίστανται από τίτλους αλητείας. Οι μερίδες σερβίρονται μισές και μπορείς ν’ αποκτήσεις συγκλονιστική σιλουέτα και εκθαμβωτικά φρύδια σε δεκαπέντε λεπτά. Οι νεόπτωχοι κατασκήνωσαν σε προθάλαμους πτωχευμένων τραπεζών. Κάθε Παρασκευή τους παρέχεται δωρεάν λουτρό με τσίγκινα νομίσματα.

Οι τροχονόμοι αναρωτιούνται: Πώς να συντονίσεις τόσους εαυτούς που έχουν πάθος με τον εαυτό τους;

Η κάτω πόλη

Είναι ένα παραμύθι που δεν πρέπει να χάσετε. Είναι ένας υπόγειος κόσμος υπέροχα σκοτεινά πλασμένος. Η κάτω πόλη απολαμβάνει τις υπόγειες στοές και τους υπόγειους κατοίκους της θαυμάζοντας τους υπόγειους θησαυρούς της και την πολυστρωματική της ιστορία.

Είναι μια πόλη που όταν την ταρακουνάς σαν κλεψύδρα αναποδογυρίζει. Είναι μια πόλη που έμαθε στους τυφλοπόντικες βλέποντας να πετούν.

Στην υπόγεια πόλη κατέφυγαν με μια βουτιά στη μαύρη αιώνια τρύπα του ατέλειωτου μετρό που ατέλειωτα τελειώνει όλοι οι ανυπεράσπιστοι ανήσυχοι διαφορετικοί που τρέφονται με τα κόκκινα μήλα της κόλασης και γεμίζουν τις τσέπες τους με τρυφερές λέξεις, άγριες νότες, ανάποδες πιρουέτες και πολύχρωμα πινέλα.

Στην υπόγεια πόλη μέσα σε δαιδαλοειδείς στοές, δίπλα σε αρχαία ερείπια, αγάλματα κρατούν στα χέρια το κεφάλι τους, νομίσματα μεταλλικά κουδουνίζουν σε κονιορτοποιημένα αυτιά αυτοκρατόρων, σκελετοί από μικρόσωμα παιδιά μπουσουλούν πάνω σε εξαίσια ψηφιδωτά, τύμβοι μέσα από μαρμάρινες οδούς σαν κάκτοι ξεφυτρώνουν κι από παντού ακούγονται οπλές αλόγων και ήχοι από τσίγκινες στολές και σπαθιά.

Κι όμως, υπάρχουν περιπλανώμενοι τρελοί που ζουν κάτω από την πόλη, τρελοί που ζουν μέσα στην τρελή τους φαντασία, ανακατώνοντας την αλήθεια με το παραμύθι, γνωρίζοντας ή μη ότι η τρέλα τους ίσως και να αποδειχτεί ωφέλιμη για τους ανθρώπους.