ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Μανιώδης συλλέκτης με δισκοθήκη που αριθμεί γύρω στις επτά δεκάδες χιλιάδες δίσκους, η συλλογή με τα σπανιότερα κομμάτια σε όλη την Ελλάδα. Το σπίτι του στο Πανόραμα θα μπορούσε άνετα να ονομαστεί Μουσείο Βινιλίου. Ταυτόχρονα, ιδρυτής και ιδιοκτήτης του θρυλικού κλαμπ Berlin της Χρυσοστόμου Σμύρνης. Το σπίτι του πάνω από το μπαρ είναι ο δεύτερος μικρόκοσμός του. Του ζήτησα να διαλέξει επτά αγαπημένα αποκτήματα κι επτά προσωπικές ιστορίες.

Από μικρός είχα παράνοια με τη μουσική. Τα βινίλια τα ’βλεπα στις βιτρίνες και νόμιζα ότι τ’ ακούω. Τον πρώτο δίσκο τον αγόρασα στην Πτολεμαΐδα χωρίς να έχω πικάπ. Ο παππούς είχε καφενείο και γραμμόφωνο, και νόμιζα ότι θα παίξει. Το γραμμόφωνο έπαιζε δίσκους από σκληρό βακελίτη, οπότε αυτό χαράχτηκε, αχρηστεύτηκε. Το καρφί που είχε για βελόνα το τρύπησε.

Πολύ αργότερα τον ξανααγόρασα από ένα παλιατζίδικο. Είναι μια συλλογή του Νίκου Παπαθανασίου, αδερφού του Βαγγέλη. Έχει ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, των Manfred Mann το Ha! Ha! Said The Clown, ίσως το καλύτερό τους. Έχει Blues Magoos, Spencer Davis Group. Έχει και Troggs – I can’t control myself. Μ’ αρέσανε πάρα πολύ τότε οι Troggs.

Ο δεύτερος δίσκος που πήρα χωρίς να έχω πικάπ ήταν το Trogglodynamite [1967]. Και ακολούθησαν οι Electric Prunes σε ελληνική έκδοση, κυρίως επειδή μου άρεσε το εξώφυλλο. Αυτός είχε ένα μεγάλο κομμάτι μέσα το οποίο με ξετρέλανε.

Αγόρασα και κάτι σιγκλάκια των Jefferson Airplane και παρακάλεσα κάποιον που είχε τζουκμπόξ να τα βάλει στο μηχάνημα. Και πήγαινα εγώ και έριχνα κέρμα να τ’ ακούσω.

Είχε δικιά του προσωπική εταιρία, τη Saturn. Ανακάτευε ανατολίτικες φιλοσοφίες. Είχε ψώνιο με την αρχαία Αίγυπτο. Ντυνόταν φαραώ, αλλά είχε μια γεννήτρια κρεμασμένη πάνω του. Οι άλλοι παίζανε τζαζ γύρω του κι αυτός πείραζε κουμπάκια και μπαίνανε ηλεκτρονικοί ήχοι.

Επειδή δεν είχε λεφτά, έβαζε το γκρουπ να ζωγραφίζει τα λευκά εξώφυλλα. Οι περισσότερες παραστάσεις εμπνευσμένες από την αρχαία Αίγυπτο. Οι δίσκοι αυτοί είναι μοναδικοί και πανσπάνιοι. Έχω πάνω από 30 τέτοια κομμάτια. Το καθένα μοναδικό.

Υπήρχε αργότερα κι ένας νεο-μεξικάνος ζωγράφος, κολλημένος με τον Σαν Ρα, που έκανε αυτήν τη δουλειά. Έστελνες όσα εξώφυλλα είχες λευκά κι αυτός αναλάμβανε να το ζωγραφίσει. Του έστειλα φακέλους και μου έκανε μερικά φανταστικά κολάζ.

Οι Beatles κρεοπώλες στο εξώφυλλο. Ήταν το πιο σπάνιο άλμπουμ κάποτε. Έχει ιστορία αυτό. Στείλανε έναν πιτσιρικά να τους πάρει κρέατα. Αυτός βρήκε και κάτι κούκλες σπασμένες στα σκουπίδια. Βγήκανε φωτογραφίες και το βγάλανε ως εξώφυλλο. Η εταιρία το κατήργησε κατευθείαν. Τα λίγα κομμάτια που πουλήθηκαν θεωρήθηκαν πολύ σπάνια.

Το ορίτζιναλ. Αυτό που ξεφλούδιζες την μπανάνα, την έξυνες και μύριζε μπανάνα. Το είχε ένας τύπος σ’ ένα δισκάδικο, Venus στο Village της Νέας Υόρκης, και του είπα ότι το θέλω. Δεν ήθελε λεφτά, ήθελε δίσκους. Ανταλλαγή. Βρήκα αυτά που ήθελε, κάτι μπούτλεγκ χίπικα, από έναν ντίλερ δίσκων, και του τα πήγα. Και ανταλλάξαμε. Άμα ψάχνεις κάτι πολύ, το βρίσκεις. Έτσι έχω καταλάβει από το ψάξιμο το πολύ. Αυτό τώρα έχει πολύ μεγάλη αξία. Είχανε βγει 300 κομμάτια μόνο.

Ήμουν γραμμένος στη Recommended της Ζυρίχης. Μου το πρότειναν. Είχε ένα κουτί μουσικό που έπαιζε πολύ μικρά δισκάκια, 4 ιντσών. Είχε οκτώ δισκάκια διαφορετικού χρώματος, με κάτι μίνιμαλ ηχογραφήσεις. Περίεργα. Αυτούς τους είδα ζωντανούς στο Βερολίνο τη δεκαετία του ’80. Κάνανε περφόρμανς σε κλαμπ.

Το έδωσα τελικά το ’80κάτι στον Θανάση Μουτσόπουλο. Με είχε πρήξει. Έδωσα κι άλλα έτσι. Όταν κάποιος ήταν πολύ επίμονος, με κατάφερνε.

Μια εταιρία που μου έκανε πολλή εντύπωση. Come Organisation του William Bennett, ο κιθαρίστας του φερώνυμου σχήματος. Έπαιζε και με τη Laura Logic. Μετά έκανε αυτό το γκρουπ, τους Come, κι έπαιζε κάτι ηλεκτρονικά, κατεστραμμένα. Power extreme electronics, το έλεγε. Δεν είχε ξαναγίνει ούτε ξανάγινε.

Ο Maurizio Bianchi [Whitehouse] έκανε καμιά 15αριά δίσκους εκεί, όλους με το ίδιο εξώφυλλο. Είναι πανσπάνιοι. Είχαμε αλληλογραφία κι ακόμα έχουμε. Ήτανε δημοσιογράφος στο Rockerilla. Μετά, έγινε μουσικός και κατασκεύασε διάφορα όργανα με ονόματα technotronics, microtronics κ.ο.κ. Έβγαζε λοιπόν δίσκους με βιομηχανικό θόρυβο και τους διακινούσε με αλληλογραφία. Δεν υπήρχαν στα δισκάδικα.

Κάποια στιγμή, του έστειλα γράμμα και του έλεγα ότι έχω κασέτες του και τις ακούω στα ταξίδια μου. Μου απάντησε και γίναμε φίλοι και μου έστελνε νέες κασέτες. Τώρα πια η αλληλογραφία μας και οι κασέτες αυτές είναι συλλεκτικές.

Το έγραψε ο Λου Ριντ για το Βερολίνο, χωρίς να έχει πάει. Ήτανε στη φαντασία του. Αρχίζει όπως γεννιέται ένα μωρό. Όπως στην ταινία Τα φτερά του έρωτα, όπου ο άγγελος κυκλοφορεί αόρατος ανάμεσά τους. Μου άρεσε η κουλτούρα των Velvet Underground. Από τον Παπαντίνα τους έμαθα. Είχα κολλήσει. Μ’ άρεσαν και τα χίπικα και τα ψυχεδελικά, αλλά περισσότερο τα πιο ακατέργαστα του Ίγκι και του Λου.

Αυτό το άλμπουμ το κουβαλούσα πάντα μαζί μου στα ταξίδια για να τ’ ακούω. Πήγαινα Γερμανία και Σουηδία τότε. Στη Γερμανία έκανα ένα κλαμπ μαζί με τον ξάδερφό μου, το Europa στο Μίνστερ, όπου φέρναμε νιου γουέηβ συγκροτήματα από την Ολλανδία. Κοντά μας ήταν το πολύ φημισμένο Hide Park, μια φάρμα έξω απ’ το Όζνεμπρουκ, κοινόβιο με ένα κτίριο όπου γίνονταν θρυλικά λάιβ. John Mayall, Alexis Corner, Dead Kennedys, Mick Harvey. Είναι γνωστό ότι τα καλύτερα κλαμπ και τα πιο ιστορικά δεν είχανε στιλ. Παίζαν όλα τα είδη.

Αυτά έβλεπα κι έκανα το Berlin όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη. Ήταν άγρια φάση. Ο Πήγασος της Αθήνας ήταν πολύ σοφιστικέ μπροστά μας, αν και νεότερο μαγαζί. Εδώ γίνονταν άγριες καταστάσεις κι έπρεπε διαρκώς να σώζουμε τα πράγματα. Δεν ξέρω και γω πόσες φορές μου σφράγισαν το μαγαζί. Είχαμε όμως την τρέλα… Σήμερα ούτε που το διανοούμαι τι γινόταν τότε. Εγώ ο ίδιος παθαίνω όταν σκέφτομαι τι γινόταν…