Μόλις έξι χρόνια περάσανε ―όσα και του δημοτικού σχολείου― από εκείνη τη στιγμή που μάλλον περνούσα για τελευταία φορά από τη Στοά Χιρς. Σχεδόν εξ ολοκλήρου κιόλας εγκαταλειμμένη από τους ενοίκους της εν όψει της τότε προσεχούς κατεδάφισης και ανοικοδόμησης. Αν δεν είχα σηκώσει τη μικρή ψηφιακή μηχανή μου για να αποτυπώσω εκείνο το κατ’ εξοχήν νέοκτιστης αισθητικής περιβάλλον της, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα θυμόμουν καν την ύπαρξή της. Ψέματα, θα τη θυμόμουν, θολά έστω, όταν για κάποιο λόγο θα ερχόταν στην κουβέντα σε συσχέτιση με κάποια πιο συγκεκριμένη ανάμνηση. Όπως, ας πούμε, αν τύχαινε να μνημονεύσουμε πόσο ακριβός ήταν ο Σπονδυλίδης με τα είδη γραφείου και γραφικής ύλης στο «πολυτελές» βιβλιοχαρτοπωλείο του κατεβαίνοντας δεξιά. Ή κάποιους καφέδες, μερικές φορές και μακαρονάδες, μαζί με τον Μεϊμάρογλου και τον Παπαδημητρίου στον «Τόττη» της στοάς, μοντέρνο τότε ―δεκαετία του ’80― στέκι, με ντεκόρ ψευδο-ντιζάιν που του έφτιαχνε ένας μεγαλο-διακοσμητής της ωραίας μας πόλης, στα κοκκινωπά χρώματα ήτανε, είχε και πατάρι, κάπως πιο πριβέ και με κάπως λιγότερο ενοχλητική μουσική, τουλάχιστον σε ένταση, από όλη αυτήν την ηχητική μόλυνση που μας έχει κατακλύσει, το βλέπουμε ακόμη στις φωτογραφίες το χαζοντεκόρ του Τόττη ―μακαρίτης τώρα πια κι αυτός― στα μέταλλα της πρόσοψής του κατεβαίνοντας αριστερά, σε άλλο χρώμα πλέον, προς τα μπλε, χρώμα που του έδωσε ο διάδοχός του στον συγκεκριμένο χώρο.

Κι άλλη μιαν ανάμνηση έχω, είδες τι σου κάνει η φωτογραφία, πώς σου ανασκαλεύει τα καταχωμένα, ήταν τον Μάιο του ’85 που, μαζί με τον Βανίδη και τον Μαρούλη, διοργανώσαμε το Parallaxis ’85 ―να μην μπαίνω τώρα στον κόπο να σας θυμίσω τι ήτανε, όσοι θυμούνται θυμούνται― και εκεί λοιπόν, στο υπόγειο του Τόττη που ήταν διαμορφωμένο σαν αίθουσα συνεδριακού τύπου διοργανώσαμε την πρώτη συνέντευξη Τύπου, οποία φιλοδοξία! όταν, για την πρώτη διεθνή εκδήλωση φωτογραφίας στην Ελλάδα εισπράξαμε μόλις κάτι σαν τέσσερις αράδες ανακοίνωση στο Τέταρτο του Χατζηδάκι, και ήταν, πλην άλλων, παρών και ο Θεόδωρος Νικολέρης που κιόλας τότε κόντευε τα εκατό και του είχαμε εκθέσει για πρώτη φορά τα περίφημα «Γυμνά της Δράμας»*. Λίγο πιο πάνω, αμέσως μετά το πρώτο γωνιακό κατάστημα αριστερά επί της Τσιμισκή που, ειρήσθω εν παρόδω, το 1985 το είχα διακοσμήσει εγώ αυτοπροσώπως και είχε μάλιστα δημοσιευτεί στα Θέματα Χώρου και Τεχνών, αμέσως λοιπόν πιο κάτω από το στόμιο της στοάς, στα αριστερά, ήταν η είσοδος της «Ισραηλιτικής Κοινότητας» της οποίας εξάλλουυιδιοκτησία ήταν το διαμπερές κτιριακό συγκρότημα, εξ ού και η ονομασία «Στοά Χιρς», και βέβαια, στη συγκεκριμένη είσοδο, σχεδόν πάντα συναντούσες ένστολο φρουρό για ευνοήτους λόγους. Ναι, όλα αυτά θα τα θυμόμουν και χωρίς τις φωτογραφίες.