ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Μια ΑΥΤΟ (κινητιστική) ΒΙΟ ΓΡΑΦΙΑ
των Κώστα Δ. Μπλιάτκα και του Άρι Γεωργίου
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόλΙΣ 55
Μια ιδιαίτερη έκθεση φωτογραφίας του Άρι Γεωργίου, με τον τίτλο-λογοπαίγνιο Ωτο-μπιο-γκραφί. Αυτοκίνητα ενός ανήλικου φαντασιακού: Φωτογραφίες 1968-2015», πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Μ.Ι.Ε.Τ. (Βίλα Καπαντζή, Βασιλίσσης Όλγας 108).
Στις ξεναγήσεις στην έκθεση, ο Άρις Γεωργίου έπαιξε και τον ρόλο ενός ιδιότυπου μουσικού επιμελητή!
Οι τυχεροί που βρέθηκαν εκεί ήταν λίγοι, καθώς, λόγω της στενότητας του χώρου και της παλαιότητάς τού κατά τα άλλα υπέροχου κτιρίου, ο αριθμός ήταν περιορισμένος. Είχαν όμως την ευκαιρία, πέρα από ‘’θαύματα’’ της έκθεσης, να ακούσουν και δύο εμβληματικά τραγούδια της δεκαετίας 1960-1970, που αποτύπωσαν τον πόθο και τους συμβολισμούς που είχε το αυτοκίνητο για εκείνη τη νεολαία, την οποία ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε αποκαλέσει «Οι εκδρομείς του Εξήντα»!
Το ένα ήταν των Beatles. To 1965, o Paul McCartney έγραψε, με τη βοήθεια του John Lennon, το περίφημο τραγούδι «Drive My Car», που συνόψιζε τη σφοδρή επιθυμία των νέων εποχής να αποκτήσουν το τετράτροχο όχημα που οδηγούσε με… ταχύτητα στην καρδιά των κοριτσιών. Εξάλλου, στο στιχάκι υπάρχει και υπαινιγμός της κοπέλας του ήρωα: Έλα να οδηγήσεις το αυτοκίνητό μου «and maybe I’ll love you».
Το άλλο είναι το αξεπέραστο «Mercedes Benz» της Janis Joplin, που ηχογραφήθηκε, σε μια συγκλονιστική α-καπέλα ερμηνεία της, τρεις μέρες πριν πεθάνει (4 Οκτωβρίου 1970, σε ηλικία μόλις 27 ετών).
Ένα τραγούδι με κοινωνικό έντονο μήνυμα για την επίπλαστη ευτυχία που έφερνε το αυτοκίνητο: «Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes-Benz? / My friends all drive Porsches, I must make amends …».
Μήπως όμως και στην Τσιμισκή δεν ξεσπούσε το ίδιο πάθος; Έφηβοι, τριαντάρηδες, αποκατεστημένοι σαραντάρηδες, ο καθένας και μία ιστορία με το ακριβοθώρητο αμάξι. Το αντικείμενο του πόθου.
Εκεί, στον κήπο της βίλας, βρίσκονταν σταθμευμένα μερικά ιστορικά αυτοκίνητα, που σημάδεψαν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης από τη δεκαετία του 1950: τα πραγματικά «παιχνίδια για μεγάλους». Πρόκειται για το “φοιτητικό” Triumph Spitfire (1962) του Νίκου Ευθυμιάδη, τη Studebaker Golden Hawk (1957) του Λάζαρου Μιχαηλίδη, τη Studebaker Champion (1955) του Γιάννη Εσκιάδη, τη Jaguar XK 150 (1958) του Νίκου Ευθυμιάδη και τη Mercedes 350 SLC (1972) του Αλέξανδρου Σαμαρά. Το ‘’έπος’’ του πόθου συνεχίζεται λοιπόν.
Ο Άρις όμως ακόμα έχει τη δίψυχη προσέγγιση του βιβλίου:
«Tι με ενδιέφερε λοιπόν περισσότερο; H φωτογραφία ή τα αυτοκίνητα; Aποδέχθηκα το διττό ενδιαφέρον μου. Kαι χρησιμοποίησα τη φωτογραφία για να αναδιφήσω σε παιδικές και νεανικές συγκινήσεις, όπως και εκείνες αντίστροφα, για να εμπλουτίσω με ψηφίδες που έλειπαν από τον ακόμη εν εξελίξει φωτογραφικό μου κόσμο. Άλλη μια φορά πυροδοτήθηκε ο μηχανισμός ανασκαφής της μνήμης με την υποστήριξη των αδιάψευστων φωτογραφικών τεκμηρίων. Όταν, πλειστάκις εξάλλου, η πρόσφατη πραγματικότητα μου αρνήθηκε την οπτική πληροφορία, ή ο δρόμος μου δεν με έφερε κοντά της, η μνήμη αποδύθηκε αστήρικτη σε περιπέτεια χωρίς, ελπίζω, μεγάλο ρίσκο ατοπήματος. Δεν αποζητούσα εξάλλου την ιστορική καταγραφή, να ξαναζήσω τη συγκίνηση με ενδιέφερε περισσότερο. Έτσι το κατάλαβε και ο φίλος μου ο Φιλίπ Ντελακρουά, όταν πριν από χρόνια, επινοώντας λογοπαίγνιο στα γαλλικά, μού αντιγύρισε γελώντας «Mα εσύ ουσιαστικά ασχολείσαι με την auto-bio-graphie σου!».
Tο κράτησα. Kαι να το ως τίτλος, έστω μετ’ εμποδίων: Οτο-μπιο-γκραφί».