NOTEBOOK

Χιόνια χιόνια περπατώ

ΟΣΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | της Αλεξάνδρας Μυλωνά | τεύχος 70 του ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ

Χιονίζει. Χιόνια στο καμπαναριό, χιονοπόλεμος με τα γειτονόπουλα, την Αθηνούλα και τον Γιωργάκη στην πλατεία, χιονάνθρωπος στην αυλή. «Μην τυχόν και λιώσεις το βράδυ, θα σου πέσει η μύτη», του ψιθύρισα μπαίνοντας μέσα στο σπίτι. Ψέματα;

Χιονίζει πάλι. Είκοσι χρόνια μετά, οι νιφάδες με βρίσκουν φοιτητή στην πόλη. Φορώ το τζάκετ με την κουκούλα, παίρνω και τη μηχανή μου στο χέρι – με κουκούλα κι αυτή. Κατεβαίνω στην παραλία. Παίρνω τον δρόμο ανάποδα. Το τραγούδι μόνος.

«Χιόνια χιόνια περπατώ» μέχρι να το στρώσει για τα καλά κι εγώ…

…να σε ξαναφτιάξω από φρέσκο, αφράτο, άσπρο χιόνι. Με τα ίδια μάτια κουμπιά που τα μάζεψα το επόμενο πρωί μέσα απ’ τα λασπόνερα που έγινες, όταν βγήκε ο ήλιος. Με το ίδιο κασκόλ, πλεγμένο από τη θεία Χρύσα – κάθε θηλιά μια σκέψη, κάθε κόμπος μια ευχή. Με τον ίδιο σκούφο μ’ εκείνη την αστεία φούντα στην κορφή. Να σε ξαναφτιάξω και να σε φωτογραφίσω αυτή τη φορά, να σε κρατήσω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Λιώνει η φωτογραφία; Να ξεθωριάζει, μπορεί. Να λιώνει όμως, όπως χιονάνθρωποι και άνθρωποι, όχι.

«Χιόνια χιόνια περπατώ», μέχρι να σ’ ανταμώσω.

(Καλούτσικο κι αυτό το ζευγαράκι δίπλα μου, μου φαίνεται θα με βοηθήσουν να στήσουμε μαζί το καρότο που σου έφερα για μύτη, καλέ μου φίλε της παιδικής μου ηλικίας. Ψέματα;).