ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΣΤΡΟΦΕΣ

Χέρια ακάματα, τα χέρια της

Μαζεύει, τινάζει, τεντώνει, ισιώνει, διπλώνει, στοιβάζει, σιδερώνει, τακτοποιεί. Ύστερα ζυμώνει, απλώνει, κόβει, χτυπά, ρίχνει, σκεπάζει, τυλίγει, βουτυρώνει. Στο τέλος, φουρνίζει. Αργότερα, σκεπάζει προσεκτικά – ζεστή να βρουν τη σπανακόπιτα, όταν γυρίσουν από τη δουλειά πεινασμένα τα παιδιά της. Κι εκείνος ο μικρός ο Νικολάκης της, αχ! Η σκέψη του γλυκαίνει τον καφέ, τη μοναδική στιγμή της μέρας που η γιαγιά Μερόπη ξαποσταίνει λίγο. Μετά, τραβά την εξώπορτα μαλακά πίσω της, μην ενοχλήσει τους γείτονες, βεβαιώνεται πως την έκλεισε καλά –δεν της έχουν δώσει κλειδί δικό της μην τυχόν και το χάσει– και κατεβαίνει τις σκάλες.

Φεύγει.

Παίρνει το αστικό, νούμερο 12, κι επιστρέφει στο σπίτι της, χαμηλά στην Αγγελάκη. Να φάει στο πόδι μια φέτα ψωμί, μια ντομάτα και τρεις ελιές, κι ύστερα να συνεχίσει το πλεκτό της με την τηλεόραση ανοιχτή να της κρατάει άχαρη συντροφιά μέχρι αργά το βράδυ. Βιάζεται να τελειώσει το πουλόβερ για τον Νικολάκη που γιορτάζει μεθαύριο, να το ’χει το παιδί, να το φορέσει, να το χαρεί. Βιάζεται μην τύχει και την προλάβει ο οξαποδώ και μείνει το ρουχαλάκι μισό, ατέλειωτο.

Κι ας ξέρει πως πάλι δεν θα την καλέσουν στα γενέθλια – «Πού να ’ρχεστε τώρα εσείς, μητέρα, στον παιδότοπο και να κουράζεστε…». Αυτό της είπε η νύφη της πέρσι. Κάτι ανάλογο θα της πει και φέτος, που το πάρτι θα γίνει στο σαλόνι του σπιτιού λόγω κορονοϊού –τι πάρτι δηλαδή, τη διπλανή οικογένεια της πολυκατοικίας θα καλέσουν, που έχουν κι αυτοί ένα μικρό αγόρι– κάτι θα βρει να της πει σαν: «Δεν είναι μόνο που θα κουραστείτε, μητέρα, είναι και που υπάρχει περιορισμός ατόμων, μας καταλαβαίνετε, ε;»

Φεύγει η ζωή η δική της, πάει, το ξέρει η Μερόπη. Φεύγει από το βράδυ εκείνο που σταμάτησε η καρδιά του άντρα της, του Νικόλα, την ώρα που έβλεπε ματς.  Στην παράταση ζει τώρα πια εκείνη, η χήρα του, κι αυτό το ξέρει. Ίσα να προλάβει να βοηθήσει –όσο αντέχει– τον γιο της και τη γυναίκα του να στεριώσουν το δικό τους σπιτικό στην Τούμπα. Ίσα που να καταφέρει να φροντίσει κάπως το τρίχρονο εγγόνι της – τα πρώτα χρόνια είναι που μπαίνουν τα θεμέλια μιας ζωής γερής στην ψυχή, τον νου και το κορμί. Αχ, αυτό το εγγόνι της, που ’χει το αγαπημένο όνομα, πόσο το χαίρεται όταν το σφίγγει δυνατά στην αγκαλιά της κι ας έχουν αρχίσει λίγο να τρέμουν τα χέρια της…

(Πουλιά τα χέρια της Μερώς, ακάματα, με τα σημάδια της δουλειάς απάνω τους και τις κηλίδες του χρόνου τις καφέ, νταντέλα ξέθωρου νυφικού κι όμως ακόμα ωραία – χέρια της προσφοράς μέχρι το τρεμάμενο τέλος.)

─ Έφτιαξες, γιαγιά, πάλι εκείνο το γλυκό του κουταλιού που μ’ άρεσε;

─ Εμ, δεν το ’φτιαξα; Σου χάλασα εγώ χατίρι ποτές; Στο ντουλάπι είναι, παλληκάρι μου, όλο δικό σου! Στάσου, όμως, στάσου να σου σιάξω λίγο τα μαλλιά, πριν από το πέναλτι, όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος ο παππούς σου!