Ήταν Σεπτέμβριος του 1968. Η ΔΕΘ ετοιμαζόταν για τη γενική έκθεση, αλλά και για τη μεγαλύτερη και πιο ακριβή ως τότε συναυλία. Τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί από μέρες και όλα προδίκαζαν την επιτυχία της εκδήλωσης. Από την πρώτη στιγμή, η διοίκηση της ΔΕΘ μου έκανε πρόταση να την παρουσιάσω, είπα αμέσως το ναι και ως σήμερα παραμένει μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα μου. Άλλωστε, θα παρουσίαζα – διευκρινίζω αφιλοκερδώς – τα δυο πιο καυτά ονόματα της εποχής στην Ευρώπη και την Ελλάδα, όπου οι δίσκοι τους γίνονταν ανάρπαστοι. Τζόνι Χάλιντεϊ και Σιλβί Βαρτάν, ζευγάρι τότε στο τραγούδι και στη ζωή.

Κατέλυσαν στο παλιό ξενοδοχείο «Μεντιτερράνεαν», το καλύτερο της Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή. Θυμάμαι έντονα τη γενική δοκιμή στο Αλεξάνδρειον Μέλαθρον, που διέλυσε τον μύθο ότι η αίθουσα είχε κακή ακουστική. Οι Γάλλοι τεχνικοί, που είχαν φέρει όλο τον εξοπλισμό από το Παρίσι, άνοιξαν τον ήχο και όλοι εντυπωσιαστήκαμε από την ποιότητα του ήχου, σα να ήταν στούντιο ηχογραφήσεων. Με τον Τζόνι – που έφυγε από τη ζωή το 2017 – θυμάμαι ότι μιλήσαμε για λίγο σχετικά με τα διαδικαστικά. Φάνηκε πολύ ικανοποιημένος όταν διαπίστωσε ότι γνώριζα το ρεπερτόριό τους και ότι θα έκανα την παρουσίαση και στα ελληνικά και στα γαλλικά.

La foire internationale presente ce soir pour la premiere fois a Salonique….Οι δυο καλλιτέχνες ήταν απλοί, φιλικοί, προσιτοί κι έδιναν εύκολα αυτόγραφα, ειδικά μετά το τέλος της δοκιμής που τους ικανοποίησε απόλυτα. Το βράδυ δεν έπεφτε καρφίτσα στην αίθουσα. Μεγάλη και η αστυνομική δύναμη που ήρθε για να προστατέψει τους καλλιτέχνες. Αυτό που ακολούθησε ήταν απερίγραπτο. Η υστερία ξεπερνούσε και αυτό που είχαμε δει στις τρεις προηγούμενες συναυλίες των «Φόρμιγξ». Κινδύνευσαν άνθρωποι όταν ο Τζόνι έβγαλε το ιδρωμένο πουκάμισό του και το πέταξε στην πλατεία. Έγινε αμέσως κομμάτια, αφού οι νέες και οι νέοι που παραληρούσαν ήθελαν ένα κομμάτι ως πολύτιμο ενθύμιο.Οι επιτυχίες της βραδιάς ήταν το Que je t’aime και το Comme un garçon.

Αργά το βράδυ και οι δυο, κουρασμένοι αλλά ικανοποιημένοι από την ανταπόκριση του κοινού, τα συζητούσαν στον φιλόξενο «Κρικέλα», με ελληνικούς μεζέδες.