Θα μπορούσε να είναι και κουίζ σε περιοδικό. Η φωτογραφία περιλαμβάνει δύο θέατρα, έναν κινηματογράφο και ένα νοσοκομείο. Επίσης, μια σειρά από ξυλαποθήκες και μερικά από τα ακριβότερα σπίτια σε αυτήν την περιοχή της πόλης, μαζί με ένα κατάλοιπο από την οθωμανική οχύρωση της πόλης, και μια ξύλινη αποβάθρα, που μας έκοψε ο φωτογράφος. Το επίκεντρο είναι το ψυχαγωγικό κέντρο του Λευκού Πύργου, το οποίο κατεδαφίστηκε το 1958 (δεν έχει καμία σχέση με κανένα «βασιλικό θέατρο»). Εκτός από το κεντρικό κτίριο, περιλαμβάνει στα αριστερά μια οθόνη κινηματογραφικής προβολής και δίπλα της μια σκηνή βαριετέ (η προβολή ταινιών συνοδευόταν πάντοτε από «νούμερα» βαριετέ). Στα δεξιά τού κυρίως κτιρίου διακρίνεται ένα υπαίθριο θέατρο με τη σκηνή του. Είναι περιφραγμένο, σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, που σημαίνει ότι πληρώνεις ιδιαίτερο εισιτήριο. Η είσοδος στο συγκρότημα, μια ψευδομνημειακή πύλη, μόλις διακρίνεται πίσω αριστερά από το κυρίως κτίριο. Οι αποθήκες απλώνονται στα δεξιά της εικόνας και ανήκουν στην ελληνική κοινότητα. Το νοσοκομείο βρίσκεται στα αριστερά του Λευκού Πύργου (διακρίνεται η υπερυψωμένη κεντρική του πτέρυγα). Τα οικοδομήματα της οδού Εθνικής Αμύνης –που ανήγειρε ο Αμπντούλ Χαμίντ– δεν έχουν συμπληρώσει ούτε τριάντα χρόνια ζωής, καθώς είμαστε πριν από το 1920. Από μπροστά τους διέρχεται τροχιοδρομική γραμμή που οδηγεί στην Εγνατία. Το τραμ (ένα βαγόνι μόνον) διακρίνεται στο κέντρο ακριβώς της φωτογραφίας. Πολύς κόσμος απέξω, αλλά λίγος μέσα στο συγκρότημα. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα της διασκέδασης.

Δύσκολα θα βρεις ένα γεγονός που να συνέβη στη Θεσσαλονίκη μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και να μην έχει σχέση με το «κέντρο του Λευκού Πύργου». Πολιτικές συγκεντρώσεις, μηχανορραφίες και απλές οικογενειακές διασκεδάσεις, τα πρώτα βήματα του κινηματογράφου, δεκάδες θίασοι και καλλιτέχνες κρύβονται μέσα σε φωτογραφίες σαν κι αυτές. Επιτρέψτε μου να ξαναπώ: δεν είναι η φωτογραφία που αξίζει χίλιες λέξεις‧ είναι ό,τι μπορείς να διακρίνεις αυτό που της δίνει αξία.