Εχουν τις φωλιες τους σε κουφάλες των δέντρων στο πάρκο της ΧΑΝΘ, στο στρατόπεδο Κόδρα, στην Πυλαία, στον Γαλλικό και στον Αξιό Ποταμό. Στα Κοιμητήρια της Αναστάσεως του Κυρίου
περιγράφει πως τους είδε η συγγραφέας Δώρα Κασκάλη: «[…] ένας πράσινος παπαγάλος φτεροκοπούσε άγνωρος και ξένος με τα ανθρώπινα πάθη. Μια γέφυρα για το μέλλον που έφεγγε πάνω από την καταχνιά, την οδύνη και την περατότητα της σάρκας και των λέξεων».

Είναι παράξενα πουλιά. Επειδή μιμούνται τους ήχους, μας δημιουργούν την αίσθηση της επικοινωνίας με τον κόσμο των ζώων. Έγραψα «αίσθηση», κι αμέσως σκέφτηκα ότι για πολλούς η επικοινωνία μαζί τους είναι πραγματικότητα. Στην πόλη μας, τέτοιος άνθρωπος ήταν ο μακαρίτης Μανόλης Μπαρμπουνάκης. Φιλοξενούσε κατά καιρούς στο υπόγειο βιβλιοπωλείο του, το Κατώι του βιβλίου, και ζούσε μαζί τους, γάτες, μαϊμούδες και βεβαίως έναν ευμεγέθη παπαγάλο, τον Κάρλο.

«Τον ονομάζω έτσι», μου είπε κάποτε, «διότι μοιάζει ως προς τη συμπεριφορά με τον τρομοκράτη Κάρλος, το Τσακάλι». Και πράγματι, ο Κάρλος κυκλοφορούσε ελεύθερος ανάμεσα στα βιβλία, έσκιζε κάποια, λέρωνε, φτεροκοπούσε, κι ως σόου πετούσε στο πάτωμα ένα άδειο κουτί συσκευασίας βιβλίων, έμπαινε αποκάτω κι έκανε βόλτες στους διαδρόμους του μαγαζιού.
Παρά τις ζημιές, ο Μανόλης δεν τον μάλωνε ποτέ. Απευθυνόταν σε αυτόν σαν να ήταν άνθρωπος.

Όπως έχω παρατηρήσει, οι παπαγάλοι από το Πάρκο της ΧΑΝΘ διασχίζουν τα πρωινά την παραλία σε παρεάκια και πάνε για κόλλυβα στα νεκροταφεία. Τα μεσημέρια, το καλοκαίρι, τρώνε τα σύκα δίπλα στο ιστορικό5ο Γυμνάσιο. Το απόγευμα τσιμπάνε καμιά ελιά λίγο πριν το Μακεδονία
Παλλάς. Ούζα δεν ξέρω πού πίνουν.