Αν δεν διακρινόταν αυτό το λίγο από την αψίδα του Γαλέριου, ποιος θα αναγνώριζε την Υπαπαντή; Και ποιος θα φανταζόταν τη σύγχρονη Εγνατία, στη θέση αυτού του χωματόδρομου; Η φωτογραφία δεν αποκαλύπτει τι απέγιναν τα παιδιά που παίζουν. Δεν μας λέει επίσης ότι τα πέριξ οικοδομήματα είναι καταπατήματα ενός μεγάλου οικοπέδου που άλλοτε περικλειόταν στο μοναστήρι του Ιωήλ και εν συνεχεία στο μετόχι της Αγίας Αναστασίας· με στάβλους, κελιά, συκαμινιές και εργαστήρια, ακόμη και ένα καπηλειό. Δεν μας δείχνει ότι ο δρόμος ήταν κατηφορικός και ύπουλος, ότι γλιστρούσε όταν χιόνιζε. Ούτε μας λέει για τον φούρναρη Μιχάλη, από τα Άγραφα, που τον κρέμασαν μπροστά στην Υπαπαντή πριν από πεντακόσια χρόνια. Πριν τον κρεμάσουν, τον επισκέφτηκαν μυλωνάδες και αλευράδες για να καταγραφούν ενώπιον όλων το δούναι και το λαβείν του. Να φύγει ο άνθρωπος λογιστικά τακτοποιημένος. Δεν άξιζε πολλά η ανθρώπινη ζωή, αλλά είχε μεγάλη αξία η μπέσα και η τάξη.