NOTEBOOK

Κλαίγοντας για τον χαμένο χρόνο…

ΟΣΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | του Μανόλη Ξεξάκη | τεύχος 68 του ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ

Το 1978 δεν υπήρχε καν στον ορίζοντα η κίτρινη λαίλαπα του λιανεμπορίου, κι έτσι οι βιοτεχνίες της οδού Αντιγονιδών ζητούσαν εναγωνίως γαζώτριες, ρούχα τους υπήρχαν ακόμη και στη Γκαλερί Λαφαγιέτ  στο Παρίσι. Τα χρήματα δεν περίσσευαν, αλλά οι ηλικιωμένοι λούστροι κάπου κάπου έβαφαν παπούτσια. Γίνονταν ανακαινίσεις, όπως φαίνεται από τον κουβαλητή με το καμπάνα παντελόνι, τα κλουβιά των πουλιών ήταν σε λογικές αποστάσεις για να μην ανακατεύονται οι «λιποθυμισμένοι κελαηδισμοί» των, η στάση του καθιστού στο ταπετσαρισμένο σκαμνάκι του σήμαινε «Υπομονή!», του μικροκαμωμένου μουστάκια γλυκιά αφέλεια ολιγαρκούς ανθρώπου χωρίς ερωτήματα, και, και… αυτά τα λόγια μου τον καπνό μιας Ιθάκης που απομακρύνεται και λέγεται «Κλαίγοντας για τον χαμένο χρόνο…»

Μανόλης Ξεξάκης