(εμμονή στο ίδιο θέμα, κι ίσως επανέλθει στο ίδιο ο συγγραφέας)

Κοιτάζω την εικόνα. Μέσα της δεκαετίας του εξήντα. Και τι βλέπω; Το ιερό της Αγίας Σοφίας, στην εκβολή της Σβώλου. Κάτι λείπει από αυτήν την εικόνα σήμερα. Όχι το πευκάκι (μήπως κυπαρισσάκι;) στα αριστερά (τώρα σταλίζει νεραντζιά στη θέση του, κατακαμένη από τον παγετό του περασμένου χειμώνα). Όχι η πινακίδα της στάσης του λεωφορείου (είναι τέτοια;) στα δεξιά (άλλη νεραντζιά αποχυμώνεται εκεί). Ούτε η πινακίδα της ΙΟΝ στην ταράτσα της πολυκατοικίας παραδεξιά (εξαίσια χτιστά πλυσταριά). Μήπως λείπει η διαβάτισσα που παραλίγο να το σκάσει από το πλάνο; (το νιώθει ότι βλέπεται;)  Α, νάτο. Το αιχμηρό κιγκλίδωμα πάνω στο εικονιζόμενο πορτάκι λείπει. Μάλλον τοποθετήθηκε λίγα χρόνια μετά. Στις λόγχες του  ξεψύχησε τον Σεπτέμβριο του 1968 ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι. Καρφώθηκε προσπαθώντας να μπει στον αυλόγυρο. Κάθε φορά που περνούσα για να πάω στο σχολείο της Ικτίνου (ήδη από την επομένη του θανατικού), τη σκεφτόμουν την Αννούλα (έτσι τη λέγαν). Μισό αιώνα μετά, κάθε φορά που περνάω (πηγαίνοντας για τους λικουρίνους της Μοδιάνο), τη σκέφτομαι. Την έκανα ποίημα σε βιβλίο μου (τι άλλο να κάνω;). Μα εξακολουθεί να λείπει. Όλο λείπει

(η φωτογραφία αναρτήθηκε στη διαδικτυακή σελίδα https://www.facebook.com/groups/oldthessaloniki/ της ομάδας Παλιές Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης.)