NOTEBOOK
Για αλώνια και σαλόνια
ΟΣΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | του Μπάμπη Γιαννακίδη | τεύχος 74 του ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ
Όσες φορές κι αν κοιτάξεις τη φωτογραφία, δεν θα αντιληφθείς πως πρόκειται για στιγμιότυπο από τη «γένεση» ενός ξεχωριστού καλλιτεχνικού σχήματος στη Θεσσαλονίκη. Σε ρόλο μαιευτηρίου η ιστορική ταβέρνα «Δόμνα» στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης.
Ήταν ένα βράδυ Τρίτης του Δεκέμβρη του 2018. Στην αίθουσα δεν εμφανίστηκε το γνωστό μουσικό τρίο (Στέφανος, Γιάννης, Φίλιππος), αλλά μια πολυπληθής ομάδα μουσικών. Δέκα από αυτούς κρατούσαν στο χέρι τους μπουζούκι.
Κάθισαν στις θέσεις τους. Δέκα χέρια, δέκα πένες, δέκα μπουζούκια συγχρονίστηκαν και «αναστάτωσαν» την καστρογειτονιά!
Ήταν η στιγμή που γεννήθηκαν «Τα 10 Μπουζούκια της Δόμνας».
Κι όπως λέει το τραγούδι, «έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα». «Τα 10 Μπουζούκια της Δόμνας» ταχύτατα απογαλακτίστηκαν. Έφυγαν από τη «Δόμνα» για να γνωρίσουν τον κόσμο.
Στη φαρέτρα τους δεκάδες ορχηστρικά και τραγούδια, ενορχηστρωμένα για πολλά μπουζούκια. Καθένα επιμελώς επιλεγμένο ώστε το πρόγραμμα να είναι αντιπροσωπευτικό της ιστορίας του οργάνου. «Αυτό που θέλουμε», μου εξομολογήθηκε ο άνθρωπος που είχε την αρχική ιδέα, ο συνθέτης και μετρ του μπουζουκιού Γιάννης Καρασάββας, «είναι να δώσουμε στο μπουζούκι τη θέση που του αρμόζει. Σήμερα ακόμη είναι παρεξηγημένο…»
Και «συκοφαντημένο», θα προσθέσουμε εμείς, μην ξεχνώντας πως όταν οι Θεοδωράκης, Χιώτης, Μπιθικώτσης έγραφαν τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, κατηγορήθηκαν από ορισμένους ότι χρησιμοποιούν ένα όργανο του περιθωρίου και μάλιστα τούρκικο.