Ο ήλιος δύει ανάμεσα σε διακεκαυμένα σύννεφα. Όντας κόντρα το φως, οι γερανοί και οι αποθήκες του λιμένος φαίνονται μαύροι – απλώς σιλουέτες. Αυτοί οι ατσάλινοι και σιδερένιοι γερανοί, που δεν έχουν φτερά, άρα καμιάν ελπίδα να πετάξουν. Με τους βραχίονες σε διάφορες στάσεις, με ράμφη επικαμπή, με όρθια ή κατεβασμένα «χέρια» ανασηκώνοντας και μεταφέροντας όλη τη μέρα εμπορεύματα. Στέκουν, τώρα, σαν χορογραφία που πάγωσε. Όλη μέρα, ανάλογα το προϊόν, οι λιμενεργάτες προσαρμόζουν στην άκρη του βραχίονα του γερανού αρθρωτές αρπάγες, χούφτες, ή γάντζους ανυψώσεως. Ακόμα και πάνινους, ισχυρούς ιμάντες – κατά περίπτωση. Και οι γερανοί δουλεύουν αγόγγυστα. Θεόρατα, εργατικά, μεταλλικά έντομα. Σαν σκελετοί εξωγήινων.

Μηχανήματα σκληρά, εργονομικά, με ένα μικρό κουβούκλιο, ψηλά, για τον χειριστή, που βλέπει από εκεί πάνω τα πάντα και κάνει ό,τι πρέπει μετακινώντας τους λεβιέδες του. Είναι πάντα σκληρό να τους βλέπεις γιατί οι γερανοί είναι λιτοί, χρησιμοθηρικοί, χωρίς πτέρωμα, χωρίς καμιά αισθητική αξίωση, χρώμα ή ντιζάιν. Κάνουν ωμά και απλώς το καθήκον τους. Καθηλωμένοι, ή μετακινούμενοι πάνω σε ράγες – γεννημένοι δούλοι.

Σαν ρομπότ χωρίς εγκέφαλο. Ψυχροί. Στέκουν εκεί ή στρέφουν μηχανικά, δουλεύοντας, γερνώντας, σκουριάζοντας μέρα τη μέρα, χειμώνα-καλοκαίρι, χωρίς να νιώθουν ούτε μία φορά, ούτε μία στιγμή, την ομορφιά του δειλινού. Καταδικασμένοι απ’ τον εαυτό τους. Γιγάντια, υπάκουα μυρμήγκια χωρίς βούληση, στο έλεος της δουλειάς και της αργής, βουβής φθοράς.