NOTEBOOK

(Απ)όψεις (περί) της παραλιακής…

ΟΣΑ ΔΕΝ ΛΕΕΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ | του Μπάμπη Γιαννακίδη | τεύχος 76 του ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚέΩΝ ΠόΛΙΣ

Οι καλλιτέχνες του δρόμου! Όπου και όποτε τους συναντάς, νιώθεις πάντα την ίδια χαρά. Και πάντα βρίσκεις χρόνο να τους απολαύσεις και να ανταποδώσεις την τιμή που μας κάνουν ηχοντύνοντας στιγμές της καθημερινότητάς μας.

Μια άλλη διάσταση αποκτά όμως  η εικόνα τους όταν βρεθούν στον (σωστό) χώρο και στον (σωστό) χρόνο. Όπως συνέβη με τον βιολιστή της φωτογραφίας, που παίζει στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης μες στο ηλιοβασίλεμα.

Αν κάτι μπορεί να υποστηρίξει η υπέροχη παραλιακή της πόλης, είναι η φιλοξενία καλλιτεχνών, κυρίως μουσικών, στην έκτασή της. Τα χρώματα του δειλινού και το θαμπό «γαλαζοκοκκινοκιτρινομόβ» τ’ ουρανού μετατρέπουν τη ράχη του Ολύμπου και των Πιερίων και τα βαμμένα νερά του Θερμαϊκού σε υπέροχο φόντο, δώρο της φύσης στους καλλιτέχνες. Είναι αυτή η διάσταση που μου «επέβαλε» να κουβαλώ σταθερά μαζί μου μια φωτογραφική μηχανή. Και μέχρι εδώ, όλα καλά.

Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Αυτή που συνδέεται με την άκρως αντιαισθητική και θορυβώδη –λόγω γεννητριών– παρουσία πλανόδιων πωλητών γύρω και δίπλα από τα τοπόσημα της παραλιακής, όπως ο Λευκός Πύργος, οι Ομπρέλες Ζογγολόπουλου κ.ά. Καλαμπόκια, μαλλί της γριάς, ξηροί καρποί και φθηνά gadgets, απλωμένα πάνω σε παρδαλούς και (το βράδυ) φωτολουσμένους πάγκους, έρχονται να καταστρέψουν την όμορφη εικόνα και να παρεισφρήσουν στις χιλιάδες φωτογραφίες που τραβούν καθημερινά επισκέπτες της παραλιακής.

Γι’ αυτή την άλλη όψη της παραλιακής είναι που δεν «λέει» η φωτογραφία. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει!

Υ.Γ. Το σχόλιο δεν «ζουμάρει» στους συμπαθείς κατά τ’ άλλα πλανόδιους πωλητές, αλλά στην «επιβλητική» παρουσία τους σε ευαίσθητες γωνιές της παραλιακής.

Μπάμπης Γιαννακίδης